W związku z możliwością wykorzystania nowoczesnych rozwiązań technicznych w postępowaniach sądowych koniecznym stało się wprowadzenie zmian legislacyjnych dostosowujących przepisy prawa do wyzwań stawianych przez rozwój nowych technologii.
Ważnym krokiem w kierunku informatyzacji postępowania cywilnego była ustawa z dnia 9 stycznia 2009 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 26, poz. 156 ze zm.) wprowadzająca elektroniczne postępowanie upominawcze. Powyższe postępowanie stanowiło pierwsze, najbardziej zinformatyzowane postępowanie cywilne, a jednocześnie stało się naturalnym wzorcem dla projektowanych rozwiązań informatyzujących postępowanie cywilne.
Ustawą z dnia 10 lipca 2015 r. (Dz. U. z 2015 r. poz. 1311) dokonano kolejnej nowelizacji Kodeksu postępowania cywilnego, stanowiącej następny etap informatyzacji postępowania cywilnego. Zgodnie z treścią uzasadnienia projektu ustawy jej zasadniczym celem jest przyspieszenie i usprawnienie postępowań sądowych, rozszerzenie kompetencji referendarzy i komorników sądowych oraz uproszczenie wybranych czynności procesowych, co w konsekwencji ma przyczynić się do obniżenia kosztów postępowań oraz poprawienia efektywności pracy sądów.
Elektroniczne biuro podawcze
Znowelizowane przepisy przewidują możliwość wnoszenia pism procesowych za pośrednictwem systemu teleinformatycznego nie tylko w elektronicznym postępowaniu upominawczym, ale również w pozostałych postępowaniach.
Zgodnie ze znowelizowanym art. 125 § 21 k.p.c., w przypadku gdy wnoszenie pism procesowych za pośrednictwem systemu teleinformatycznego jest obligatoryjne lub gdy wnoszący dokonał wyboru korzystania z tej drogi, pisma niewniesione przy wykorzystaniu tego systemu nie wywołują skutków prawnych, jakie ustawa wiąże z wniesieniem pisma do sądu, o czym sąd pouczy wnoszącego pismo.
Przepisy nowelizacji przewidują możliwość zmiany decyzji w zakresie wyboru drogi wnoszenia pism procesowych natomiast oświadczenie o wyborze lub rezygnacji z wyboru należy złożyć za pośrednictwem systemu teleinformatycznego. Należy mieć na uwadze, że oświadczenie jest wiążące wyłącznie dla strony, która je złożyła. Powyższe oznacza, że postępowania mogą mieć charakter mieszany (elektroniczny i tradycyjny – papierowy), w przypadku gdy jedna ze stron zdecyduje się na skorzystanie z elektronicznego kontaktu z sądem, a druga pozostanie przy dotychczasowym sposobie wnoszenia pism procesowych.
Nowelizacja wprowadza również stosowne regulacje na wypadek wystąpienia problemów technicznych w systemie teleinformatycznym. Jeżeli zatem z przyczyn technicznych leżących po stronie sądu nie będzie możliwe wniesienie pisma procesowego za pośrednictwem systemu w wymaganym terminie zastosowanie znajdą przepisy dotyczące przywrócenia terminu (168-172 k.p.c.).
Zgodnie z zasadą ogólną do pisma procesowego należy dołączyć jego odpisy i odpisy załączników w celu doręczenia ich uczestniczącym w sprawie osobom. Natomiast w przypadku pisma procesowego wnoszonego za pośrednictwem systemu informatycznego należy dołączyć poświadczone elektronicznie odpisy załączników. Elektroniczne poświadczenie odpisu dokumentu przez występującego w sprawie pełnomocnika będącego adwokatem, radcą prawnym, rzecznikiem patentowym lub radcą Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa następuje poprzez wprowadzenie dokumentu do systemu teleinformatycznego. W związku z powyższym, dokumenty w formie papierowej będą musiały zostać przekonwertowane i wprowadzone do systemu jako cyfrowe załączniki do pisma procesowego.
W przypadku pism podlegających stosownej opłacie sądowej, pisma wniesione za pośrednictwem systemu teleinformatycznego wnosi się wraz z opłatą. Zaniechanie wykonania tego obowiązku spowoduje, że pismo nie wywoła skutków prawnych jakie ustawa wiąże z wniesieniem pisma do sądu, o czym wnoszący zostanie pouczony przez sąd. W znowelizowanym art. 130 § 6 k.p.c. uregulowana została również kwestia łącznej opłaty uiszczanej od wielu pism składanych jednocześnie. W razie jednoczesnego wniesienia za pośrednictwem systemu teleinformatycznego więcej niż jednego pisma podlegającego opłacie, kwota uiszczona tytułem opłaty musi stanowić sumę opłat należnych od wszystkich pism. W przeciwnym razie żadne z wniesionych pism nie wywoła skutków prawnych, o czym zawiadomi przewodniczący. Powyższej zasady nie stosuje się, gdy wnoszący pismo jest zwolniony od kosztów sądowych z mocy prawa, w przypadku zwolnienia przyznanego przez sąd lub w razie zgłoszenia wniosku o takie zwolnienie.
Istotnym ułatwieniem przewidzianym w nowelizacji jest wprowadzenie możliwości stwierdzenia umocowania przedstawiciela ustawowego, organów oraz osób uprawnionych do działania w imieniu osób prawnych lub jednostek niemających osobowości prawnej na podstawie wykazu lub rejestru, do którego sąd ma dostęp drogą elektroniczną. Powyższa możliwość ma zastosowanie do czynności dokonywanych za pośrednictwem systemu teleinformatycznego, w przypadku gdy zgodnie z przepisem szczególnym czynności można dokonać wyłącznie wspomnianą drogą. W takim wypadku konieczne jest wskazanie podstawy umocowania. Podobne rozwiązanie zostało wprowadzone w kwestii umocowania pełnomocników, którzy dokonują czynności w systemie teleinformatycznym, gdy przepis szczególny przewiduje, że czynności można dokonać wyłącznie z wykorzystaniem tego systemu. W takim przypadku pełnomocnik powołuje się na pełnomocnictwo wskazując jego zakres oraz okoliczności wymienione w art. 87 k.p.c.
Doręczenia elektroniczne
Omawiana nowelizacja rozszerza możliwość stosowania doręczeń elektronicznych. Sąd dokonuje doręczeń za pośrednictwem systemu teleinformatycznego, gdy adresat wniósł pismo za pośrednictwem tego sytemu albo gdy dokonał wyboru wnoszenia pism tą drogą.
W praktyce doręczenie nastąpi w chwili zalogowania się adresata do systemu. W przypadku braku elektronicznego potwierdzenia odbioru korespondencji, doręczenie zostanie uznane za skuteczne po upływie 14 dni od daty umieszczenia pisma w systemie informatycznym. Wskazany termin wzorowany jest na art. 139 k.p.c. czyli dwukrotnym zawiadomieniu, o możliwości odbioru przesyłki w terminie 7 dni. Należy pamiętać, że do doręczeń elektronicznych nie mają zastosowania ograniczenia doręczeń w dni wolne od pracy oraz w porze nocnej.
Adresat może na każdym etapie postępowania zrezygnować z doręczenia elektronicznego. Jednak dotyczy to tylko sytuacji, gdy dokonano wyboru wnoszenia pism za pośrednictwem systemu teleinformatycznego. W przypadku, gdy strona może wnosić pisma procesowe wyłącznie za pośrednictwem systemu teleinformatycznego rezygnacja z elektronicznego sposobu doręczania korespondencji nie jest możliwa. Dotyczy to sytuacji powoda w elektronicznym postępowaniu upominawczym.
Istotną zmianą z punktu widzenia pełnomocników będących adwokatami, radcami prawnymi, rzecznikami patentowymi oraz radcami Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa jest znowelizowanie przepisów dotyczących doręczania nawzajem bezpośrednio odpisów pism procesowych wraz z załącznikami. Obecnie obowiązujący art. 139 k.p.c. nakłada na wyżej wymienionych pełnomocników obowiązek doręczenia sobie nawzajem odpisów pism procesowych oraz obowiązek dołączenia do pisma procesowego dowodu doręczenia drugiej stronie odpisu pisma albo dowodu jego wysłania przesyłką poleconą. Pisma, do których nie dołączono dowodu doręczenia albo dowodu wysłania przesyłką poleconą, podlegają zwrotowi bez wzywania do usunięcia tego braku. Zgodnie z treścią znowelizowanego przepisu adwokat, radca prawny, rzecznik patentowy oraz radca Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa doręczając innemu pełnomocnikowi pismo procesowe ma obowiązek zamieszczenia jedynie oświadczenia o doręczeniu pisma drugiej stronie albo o jego nadaniu przesyłką poleconą. Powyższa zmiana miała z założenia ułatwić i odformalizować działania pełnomocników w tym zakresie, jednakże należy mieć na uwadze, że w przypadku zakwestionowania przez drugą stronę nadania pisma procesowego na nadawcy będzie spoczywał ciężar dowodu w zakresie udowodnienia, że pismo dla strony przeciwnej faktycznie zostało nadane.
Przepisy w zakresie wzajemnych doręczeń oraz oświadczeń nie będą miały zastosowania do pism wnoszonych za pośrednictwem systemu teleinformatycznego, podlegających doręczeniu pełnomocnikom, którzy dokonali wyboru wnoszenia pisma za pośrednictwem tego systemu.
Kolejną istotną zmianą przewidzianą w znowelizowanym art. 140 k.p.c. jest możliwość doręczenia, zamiast odpisu pisma lub orzeczenia, dokumentu uzyskanego z systemu teleinformatycznego, o ile ma cechy umożliwiające weryfikację istnienia i treści pisma lub orzeczenia w tym systemie. Wyjątkiem od fakultatywności co do wyboru formy pism lub orzeczeń jest elektroniczne postępowanie upominawcze, zgodnie z którym wszystkie czynności sądu, referendarza i przewodniczącego utrwalane są wyłącznie w systemie teleinformatycznym, a wytworzone w ich wyniku dane w postaci elektronicznej opatrywane są bezpiecznym podpisem elektronicznym weryfikowanym przy pomocy ważnego, kwalifikowanego certyfikatu, co wynika z art. 50530 § 2 k.p.c. W przypadku doręczenia elektronicznego pisma i orzeczenia mają postać dokumentów zawierających dane z systemu teleinformatycznego. Dodać należy, że zgodnie ze znowelizowanym art. 53a ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych pochodzący od sądu dokument uzyskany z systemu teleinformatycznego obsługującego postępowanie sądowe ma moc dokumentu wydanego przez sąd, o ile ma cechy umożliwiające jego weryfikację w tym systemie.
Przepisy kodeksu postępowania cywilnego w brzmieniu nadanym omawianą nowelizacją stosuje się do postępowań wszczętych po wejściu w życie tej ustawy, tj. od 8 września 2016 roku.
Przedstawione zagadnienia stanowią omówienie jedynie fragmentu zmian dokonanych nowelizacją, które mają wpływ na przebieg postępowania cywilnego. Wprowadzenie możliwości wnoszenia pism procesowych za pośrednictwem systemu teleinformatycznego, elektronicznych doręczeń oraz podejmowania innych czynności w szerszym niż dotychczas zakresie należy uznać za pozytywny przejaw modernizacji postępowania cywilnego. Zmiany w zakresie wprowadzenia rozwiązań sprzyjających dalszej informatyzacji niewątpliwie wychodzą naprzeciw potrzebom unowocześnienia i usprawnienia procedowania, co w konsekwencji poprawi jakość oraz szybkość prowadzenia postępowań.
Zasadnicze zmiany dla pasażerów opóźnionych lotów po 1 kwietnia 2019 roku
/napisane przez Anna BieleckiW dniu 1 kwietnia 2019 roku w życie weszły nowe przepisy Prawa Lotniczego dotyczące m.in. ochrony praw pasażerów oraz dochodzenia roszczeń majątkowych. Nowelizacja wprowadziła instytucję Rzecznika Praw Pasażerów oraz stworzyła możliwość pozasądowego rozwiązywania sporów pasażerskich wynikających z rozporządzenia nr 261/2004/WE ustanawiającego wspólne zasady odszkodowania i pomocy dla pasażerów w przypadku odmowy przyjęcia na pokład albo odwołania lub dużego opóźnienia lotów.
Czytaj dalej
Odszkodowanie za opóźniony lot
/napisane przez Anna BieleckiSprawa prowadzona przez kancelarię dotyczyła opóźnionego lotu izraelskich linii lotniczych z Warszawy do Tel Awiwu, który odbył się w grudniu 2016 roku. Pasażer – klient kancelarii – przybył do miejsca docelowego z ponad 3 godzinnym opóźnieniem w stosunku do planowej godziny lądowania w Tel Awiwie. Czytaj dalej
Czy mogę pracować na urlopie wychowawczym?
/napisane przez Daria MilewskaKodeks pracy umożliwia wykonywanie pracy (u dotychczasowego lub innego pracodawcy), prowadzenie innej działalności, podjęcie szkolenia lub nauki przez pracownika w trakcie urlopu wychowawczego. Warunek? Wykonywanie pracy, działalności, realizowanie szkolenia czy też nauki nie może prowadzić do trwałego zaprzestania sprawowania osobistej opieki nad dzieckiem. Czytaj dalej
Nowa taktyka banków w sporach z kredytobiorcami: kredyty frankowe, denominowane czy walutowe?
/napisane przez Joanna KarniolKredytobiorcy idą po pomoc do sądu. Czytaj dalej
Temat polisolokat wciąż aktualny
/napisane przez Anna BieleckiZagadnienie tzw. polisolokat (umów ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym), od lat budzi emocje, lecz nadal pomimo nagłośnienia tematu istnieje szerokie grono osób, które straciły pieniądze na skutek rozwiązania umowy ubezpieczeniowej i nie zdecydowały się na dochodzenie swoich praw na drodze sądowej.
Warto wyjaśnić na czym polega problem z produktami tego typu. Czytaj dalej
Elektroniczne akta osobowe być może już od połowy przyszłego roku
/napisane przez Daria MilewskaObecnie każdy pracodawca w Polsce zobowiązany jest prowadzić papierowe akta osobowe dla zatrudnionych przez niego pracowników. Czytaj dalej
Kredyty we frankach – problematyczne definicje w prezydenckim projekcie ustawy
/napisane przez Joanna KarniolW ostatnich dniach zrobiło się głośno o prezydenckim projekcie ustawy o zasadach zwrotu niektórych należności wynikających z umów kredytu i pożyczki, który został przedstawiony Sejmowi RP 2 sierpnia 2016 roku. W założeniu ustawa ma przywrócić równowagę pomiędzy instytucjami finansowymi a obywatelami, którzy zaciągnęli kredyt we frankach szwajcarskich. Po głębszej analizie projektu okazuje się jednak, że ustawa w zaproponowanym kształcie może utrudnić kredytobiorcom dochodzenie ich praw na drodze sądowej.
Czytaj dalej
Prezydencki projekt ustawy frankowej – pomoc dla frankowiczów czy niedźwiedzia przysługa?
/napisane przez Joanna KarniolPrezydencki projekt ustawy o zasadach zwrotu niektórych należności wynikających z umów kredytu i pożyczki z dnia 1 sierpnia 2016 roku budzi wielkie emocje wszystkich osób zainteresowanych problematyką tzw. „kredytów frankowych”.
Czytaj dalej
Lipcowa nowość w Ordynacji podatkowej – przeciwdziałanie unikaniu opodatkowania
/napisane przez Daria MilewskaW aktualnych realiach gospodarczych nie ma w zasadzie przedsiębiorcy, który w mniejszym lub większym stopniu nie korzystałby z narzędzi optymalizacji podatkowej. Są to działania zgodne z prawem, które pozwalają zaoszczędzić na daninach publicznych poprzez umiejętne wykorzystanie obowiązujących regulacji. Jednakże niekiedy narzędzia optymalizacyjne przestają być wyłącznie optymalizacyjnymi i zaczynają być wykorzystywane jedynie lub w dużej mierze w celu uzyskania przez podatnika korzyści podatkowych.
15 lipca 2016 roku wchodzi w życie istotna nowelizacja Ordynacji podatkowej (dalej zwanej „Ordynacją”), na mocy której do polskiego porządku prawnego zostanie wprowadzona klauzula przeciwko unikaniu opodatkowania (art. 119a i następne Ordynacji). Klauzula ta, będąca w rzeczywistości zbiorem kilkunastu przepisów, ma na celu zapobieganie tworzeniu przez podatników sztucznych konstrukcji prawnych, które nie mają uzasadnienia gospodarczego, a służą jedynie lub w dużej mierze uzyskaniu korzyści podatkowej.
Kluczowy we wskazanej nowelizacji jest przepis art. 119a. Definiuje on unikanie opodatkowania jako czynność dokonaną przede wszystkim w celu osiągnięcia korzyści podatkowej, sprzecznej w danych okolicznościach z przedmiotem i celem przepisu ustawy podatkowej. Taka czynność nie skutkuje osiągnięciem korzyści podatkowej, jeżeli sposób działania podatnika był sztuczny. Za sztuczny sposób działania Ordynacja uznaje m.in. nieuzasadnione dzielenie operacji lub angażowanie w czynność podmiotów pośredniczących mimo braku uzasadnienia ekonomicznego lub gospodarczego. Jako korzyść podatkową natomiast kwalifikuje się m.in. niepowstanie zobowiązania podatkowego, odsunięcie w czasie powstania zobowiązania podatkowego, czy też zawyżenie straty podatkowej.
Zgodnie z nowelizacją w przypadku, gdy czynność zostanie uznana przez organ za podjętą przede wszystkim w celu osiągnięcia korzyści podatkowej (a więc w sytuacji gdy pozostałe cele ekonomiczne lub gospodarcze czynności, wskazane przez podatnika, należy uznać za mało istotne) skutki podatkowe zostaną określone na podstawie takiego stanu rzeczy, jaki mógłby zaistnieć, gdyby podatnik dokonał w danych okolicznościach czynności kierując się zgodnymi z prawem celami innymi niż osiągnięcie korzyści podatkowej sprzecznej z przedmiotem i celem przepisu ustawy podatkowej. Jednakże jeżeli z okoliczności będzie wynikało, że osiągnięcie korzyści podatkowej było jedynym celem dokonania czynności (taka sytuacja może mieć miejsce np. w przypadku tworzenia przez podatnika nowych podmiotów likwidowanych niezwłocznie po przeprowadzeniu transakcji, dla której zostały utworzone), skutki podatkowe określone będą na podstawie takiego stanu rzeczy jaki zaistniałby, gdyby czynności w ogóle nie dokonano.
Przepisu o unikaniu opodatkowania (art. 119a) nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa lub suma korzyści podatkowych osiągniętych przez podmiot z tytułu czynności nie przekracza w okresie rozliczeniowym 100.000 zł, a w przypadku podatków, które nie są rozliczane okresowo – jeżeli korzyść podatkowa z tytułu czynności nie przekracza 100.000 zł. Zatem podmioty, których korzyści podatkowe nie przekroczą w okresie rozliczeniowym 100.000 zł (dotyczy to takich okresowo rozliczanych podatków jak np. PIT i CIT) lub też nie przekroczą kwoty 100.000 zł jednorazowo w przypadku czynności opodatkowanych podatkiem nierozliczanym okresowo (a więc przede wszystkim podatkiem od czynności cywilnoprawnych – PCC), nie będą podlegały nowym przepisom Ordynacji.
W myśl znowelizowanych przepisów postępowanie w przedmiocie unikania opodatkowania przebiega dwuetapowo. Decyzję w sprawie unikania opodatkowania (tj. decyzję uznającą, że zachodzą przesłanki zastosowania art. 119a albo, że takie przesłanki nie zachodzą) wydaje Minister właściwy do spraw finansów publicznych. Przed wydaniem decyzji Minister umożliwia podatnikowi wypowiedzenie się w sprawie zebranego materiału dowodowego w terminie 14 dni, pouczając o istniejącej jeszcze na tym etapie możliwości dobrowolnego skorygowania przez podatnika deklaracji podatkowej. Ponadto, Minister może zasięgnąć opinii Rady ds. Przeciwdziałania Unikaniu Opodatkowania – nowoutworzonego kolegialnego organu doradczego w sprawach zwalczania unikania opodatkowania. Jeżeli podatnik nie zdecyduje się na korektę deklaracji, Minister wydaje decyzję o umorzeniu postępowania (jeżeli w jego ocenie nie zachodzą przesłanki do zastosowania art. 119a) albo decyzję z zastosowaniem art. 119a (jeżeli przesłanki do zastosowania tego przepisu zachodzą). Po wydaniu przez Ministra decyzji z zastosowaniem art. 119a sprawa jest przekazywana do dalszego prowadzenia organom kontroli skarbowej, które wydają decyzję wskazującą wysokość zobowiązania podatkowego, nadpłaty, zwrotu podatku lub straty podatkowej określonej z zastosowaniem art. 119a.
Nowe przepisy art. 119a-119f Ordynacji podatkowej będą miały zastosowanie do korzyści podatkowej uzyskanej po dniu wejścia w życie ustawy nowelizującej, a więc po 15 lipca 2016 roku. Wszelkie korzyści podatkowe uzyskane do tego dnia nie będą więc mogły być uznane za unikanie opodatkowania na podstawie nowych przepisów Ordynacji.
Istotne jest, że kluczowego art. 119a nie stosuje się do podatku VAT. Natomiast omawiana nowelizacja zmienia ustawę o VAT, wprowadzając do niej pojęcie „nadużycia prawa”. Definiowane jest ono jako dokonanie czynności, m.in. odpłatnej dostawy towarów lub odpłatnego świadczenia usług, w ramach transakcji, która pomimo spełnienia warunków formalnych ustanowionych w przepisach ustawy, miała zasadniczo na celu osiągnięcie korzyści podatkowych, których przyznanie byłoby sprzeczne z celem, któremu służą te przepisy. W przypadku nadużycia prawa dokonane czynności m.in. odpłatnej dostawy towarów czy świadczenia usług wywołują jedynie takie skutki podatkowe, jakie miałyby miejsce w przypadku odtworzenia sytuacji, która istniałaby w braku czynności stanowiących nadużycie prawa. Znowelizowany przepis wejdzie w życie 15 lipca 2016 roku.
Artykuł przygotowany przez adw. Darię Milewską, współpracującą z kancelarią Karniol i Wspólnicy w ramach kancelarii Milewska Legal (www.milewska.legal).
Informatyzacja postępowania cywilnego w oparciu o nowelizację Kodeksu postępowania cywilnego
/napisane przez Anna BieleckiW związku z możliwością wykorzystania nowoczesnych rozwiązań technicznych w postępowaniach sądowych koniecznym stało się wprowadzenie zmian legislacyjnych dostosowujących przepisy prawa do wyzwań stawianych przez rozwój nowych technologii.
Ważnym krokiem w kierunku informatyzacji postępowania cywilnego była ustawa z dnia 9 stycznia 2009 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 26, poz. 156 ze zm.) wprowadzająca elektroniczne postępowanie upominawcze. Powyższe postępowanie stanowiło pierwsze, najbardziej zinformatyzowane postępowanie cywilne, a jednocześnie stało się naturalnym wzorcem dla projektowanych rozwiązań informatyzujących postępowanie cywilne.
Ustawą z dnia 10 lipca 2015 r. (Dz. U. z 2015 r. poz. 1311) dokonano kolejnej nowelizacji Kodeksu postępowania cywilnego, stanowiącej następny etap informatyzacji postępowania cywilnego. Zgodnie z treścią uzasadnienia projektu ustawy jej zasadniczym celem jest przyspieszenie i usprawnienie postępowań sądowych, rozszerzenie kompetencji referendarzy i komorników sądowych oraz uproszczenie wybranych czynności procesowych, co w konsekwencji ma przyczynić się do obniżenia kosztów postępowań oraz poprawienia efektywności pracy sądów.
Elektroniczne biuro podawcze
Znowelizowane przepisy przewidują możliwość wnoszenia pism procesowych za pośrednictwem systemu teleinformatycznego nie tylko w elektronicznym postępowaniu upominawczym, ale również w pozostałych postępowaniach.
Zgodnie ze znowelizowanym art. 125 § 21 k.p.c., w przypadku gdy wnoszenie pism procesowych za pośrednictwem systemu teleinformatycznego jest obligatoryjne lub gdy wnoszący dokonał wyboru korzystania z tej drogi, pisma niewniesione przy wykorzystaniu tego systemu nie wywołują skutków prawnych, jakie ustawa wiąże z wniesieniem pisma do sądu, o czym sąd pouczy wnoszącego pismo.
Przepisy nowelizacji przewidują możliwość zmiany decyzji w zakresie wyboru drogi wnoszenia pism procesowych natomiast oświadczenie o wyborze lub rezygnacji z wyboru należy złożyć za pośrednictwem systemu teleinformatycznego. Należy mieć na uwadze, że oświadczenie jest wiążące wyłącznie dla strony, która je złożyła. Powyższe oznacza, że postępowania mogą mieć charakter mieszany (elektroniczny i tradycyjny – papierowy), w przypadku gdy jedna ze stron zdecyduje się na skorzystanie z elektronicznego kontaktu z sądem, a druga pozostanie przy dotychczasowym sposobie wnoszenia pism procesowych.
Nowelizacja wprowadza również stosowne regulacje na wypadek wystąpienia problemów technicznych w systemie teleinformatycznym. Jeżeli zatem z przyczyn technicznych leżących po stronie sądu nie będzie możliwe wniesienie pisma procesowego za pośrednictwem systemu w wymaganym terminie zastosowanie znajdą przepisy dotyczące przywrócenia terminu (168-172 k.p.c.).
Zgodnie z zasadą ogólną do pisma procesowego należy dołączyć jego odpisy i odpisy załączników w celu doręczenia ich uczestniczącym w sprawie osobom. Natomiast w przypadku pisma procesowego wnoszonego za pośrednictwem systemu informatycznego należy dołączyć poświadczone elektronicznie odpisy załączników. Elektroniczne poświadczenie odpisu dokumentu przez występującego w sprawie pełnomocnika będącego adwokatem, radcą prawnym, rzecznikiem patentowym lub radcą Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa następuje poprzez wprowadzenie dokumentu do systemu teleinformatycznego. W związku z powyższym, dokumenty w formie papierowej będą musiały zostać przekonwertowane i wprowadzone do systemu jako cyfrowe załączniki do pisma procesowego.
W przypadku pism podlegających stosownej opłacie sądowej, pisma wniesione za pośrednictwem systemu teleinformatycznego wnosi się wraz z opłatą. Zaniechanie wykonania tego obowiązku spowoduje, że pismo nie wywoła skutków prawnych jakie ustawa wiąże z wniesieniem pisma do sądu, o czym wnoszący zostanie pouczony przez sąd. W znowelizowanym art. 130 § 6 k.p.c. uregulowana została również kwestia łącznej opłaty uiszczanej od wielu pism składanych jednocześnie. W razie jednoczesnego wniesienia za pośrednictwem systemu teleinformatycznego więcej niż jednego pisma podlegającego opłacie, kwota uiszczona tytułem opłaty musi stanowić sumę opłat należnych od wszystkich pism. W przeciwnym razie żadne z wniesionych pism nie wywoła skutków prawnych, o czym zawiadomi przewodniczący. Powyższej zasady nie stosuje się, gdy wnoszący pismo jest zwolniony od kosztów sądowych z mocy prawa, w przypadku zwolnienia przyznanego przez sąd lub w razie zgłoszenia wniosku o takie zwolnienie.
Istotnym ułatwieniem przewidzianym w nowelizacji jest wprowadzenie możliwości stwierdzenia umocowania przedstawiciela ustawowego, organów oraz osób uprawnionych do działania w imieniu osób prawnych lub jednostek niemających osobowości prawnej na podstawie wykazu lub rejestru, do którego sąd ma dostęp drogą elektroniczną. Powyższa możliwość ma zastosowanie do czynności dokonywanych za pośrednictwem systemu teleinformatycznego, w przypadku gdy zgodnie z przepisem szczególnym czynności można dokonać wyłącznie wspomnianą drogą. W takim wypadku konieczne jest wskazanie podstawy umocowania. Podobne rozwiązanie zostało wprowadzone w kwestii umocowania pełnomocników, którzy dokonują czynności w systemie teleinformatycznym, gdy przepis szczególny przewiduje, że czynności można dokonać wyłącznie z wykorzystaniem tego systemu. W takim przypadku pełnomocnik powołuje się na pełnomocnictwo wskazując jego zakres oraz okoliczności wymienione w art. 87 k.p.c.
Doręczenia elektroniczne
Omawiana nowelizacja rozszerza możliwość stosowania doręczeń elektronicznych. Sąd dokonuje doręczeń za pośrednictwem systemu teleinformatycznego, gdy adresat wniósł pismo za pośrednictwem tego sytemu albo gdy dokonał wyboru wnoszenia pism tą drogą.
W praktyce doręczenie nastąpi w chwili zalogowania się adresata do systemu. W przypadku braku elektronicznego potwierdzenia odbioru korespondencji, doręczenie zostanie uznane za skuteczne po upływie 14 dni od daty umieszczenia pisma w systemie informatycznym. Wskazany termin wzorowany jest na art. 139 k.p.c. czyli dwukrotnym zawiadomieniu, o możliwości odbioru przesyłki w terminie 7 dni. Należy pamiętać, że do doręczeń elektronicznych nie mają zastosowania ograniczenia doręczeń w dni wolne od pracy oraz w porze nocnej.
Adresat może na każdym etapie postępowania zrezygnować z doręczenia elektronicznego. Jednak dotyczy to tylko sytuacji, gdy dokonano wyboru wnoszenia pism za pośrednictwem systemu teleinformatycznego. W przypadku, gdy strona może wnosić pisma procesowe wyłącznie za pośrednictwem systemu teleinformatycznego rezygnacja z elektronicznego sposobu doręczania korespondencji nie jest możliwa. Dotyczy to sytuacji powoda w elektronicznym postępowaniu upominawczym.
Istotną zmianą z punktu widzenia pełnomocników będących adwokatami, radcami prawnymi, rzecznikami patentowymi oraz radcami Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa jest znowelizowanie przepisów dotyczących doręczania nawzajem bezpośrednio odpisów pism procesowych wraz z załącznikami. Obecnie obowiązujący art. 139 k.p.c. nakłada na wyżej wymienionych pełnomocników obowiązek doręczenia sobie nawzajem odpisów pism procesowych oraz obowiązek dołączenia do pisma procesowego dowodu doręczenia drugiej stronie odpisu pisma albo dowodu jego wysłania przesyłką poleconą. Pisma, do których nie dołączono dowodu doręczenia albo dowodu wysłania przesyłką poleconą, podlegają zwrotowi bez wzywania do usunięcia tego braku. Zgodnie z treścią znowelizowanego przepisu adwokat, radca prawny, rzecznik patentowy oraz radca Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa doręczając innemu pełnomocnikowi pismo procesowe ma obowiązek zamieszczenia jedynie oświadczenia o doręczeniu pisma drugiej stronie albo o jego nadaniu przesyłką poleconą. Powyższa zmiana miała z założenia ułatwić i odformalizować działania pełnomocników w tym zakresie, jednakże należy mieć na uwadze, że w przypadku zakwestionowania przez drugą stronę nadania pisma procesowego na nadawcy będzie spoczywał ciężar dowodu w zakresie udowodnienia, że pismo dla strony przeciwnej faktycznie zostało nadane.
Przepisy w zakresie wzajemnych doręczeń oraz oświadczeń nie będą miały zastosowania do pism wnoszonych za pośrednictwem systemu teleinformatycznego, podlegających doręczeniu pełnomocnikom, którzy dokonali wyboru wnoszenia pisma za pośrednictwem tego systemu.
Kolejną istotną zmianą przewidzianą w znowelizowanym art. 140 k.p.c. jest możliwość doręczenia, zamiast odpisu pisma lub orzeczenia, dokumentu uzyskanego z systemu teleinformatycznego, o ile ma cechy umożliwiające weryfikację istnienia i treści pisma lub orzeczenia w tym systemie. Wyjątkiem od fakultatywności co do wyboru formy pism lub orzeczeń jest elektroniczne postępowanie upominawcze, zgodnie z którym wszystkie czynności sądu, referendarza i przewodniczącego utrwalane są wyłącznie w systemie teleinformatycznym, a wytworzone w ich wyniku dane w postaci elektronicznej opatrywane są bezpiecznym podpisem elektronicznym weryfikowanym przy pomocy ważnego, kwalifikowanego certyfikatu, co wynika z art. 50530 § 2 k.p.c. W przypadku doręczenia elektronicznego pisma i orzeczenia mają postać dokumentów zawierających dane z systemu teleinformatycznego. Dodać należy, że zgodnie ze znowelizowanym art. 53a ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych pochodzący od sądu dokument uzyskany z systemu teleinformatycznego obsługującego postępowanie sądowe ma moc dokumentu wydanego przez sąd, o ile ma cechy umożliwiające jego weryfikację w tym systemie.
Przepisy kodeksu postępowania cywilnego w brzmieniu nadanym omawianą nowelizacją stosuje się do postępowań wszczętych po wejściu w życie tej ustawy, tj. od 8 września 2016 roku.
Przedstawione zagadnienia stanowią omówienie jedynie fragmentu zmian dokonanych nowelizacją, które mają wpływ na przebieg postępowania cywilnego. Wprowadzenie możliwości wnoszenia pism procesowych za pośrednictwem systemu teleinformatycznego, elektronicznych doręczeń oraz podejmowania innych czynności w szerszym niż dotychczas zakresie należy uznać za pozytywny przejaw modernizacji postępowania cywilnego. Zmiany w zakresie wprowadzenia rozwiązań sprzyjających dalszej informatyzacji niewątpliwie wychodzą naprzeciw potrzebom unowocześnienia i usprawnienia procedowania, co w konsekwencji poprawi jakość oraz szybkość prowadzenia postępowań.